Er waait een ware opruimhype door Nederland door de Netflix-serie van de Japanse opruimgoeroe Marie Kondo. Deze serie is gebaseerd op haar bestseller ‘Opgeruimd! de manier om orde en rust aan te brengen in je leven’. De methode van Marie Kondo draait om de vraag of het voorwerp je vreugde brengt. Is het antwoord nee, dan moet je het van haar weggooien.
Met als gevolg dat de Kringloopwinkels in Nederland overuren draaien van alle overtollige voorwerpen die daar gedropt worden.
Een hype dus, een verschijnsel dat tijdelijk bovenmatig (media)aandacht krijgt en daardoor belangrijker lijkt dan het in werkelijkheid is.
Toch blijkt dat veel mensen zich geinspireerd voelen door Marie en slaan aan het ontspullen. En natuurlijk heeft opruimen zo zijn functie. Het zorgt voor minder stress in je hoofd, voor meer productiviteit, een betere nachtrust en een fijner leven. Euhm, een fijner leven? Vaak kan dat juist de reden zijn om dingen te gaan kopen! Het idee dat dat ene rokje die je tegenkwam in zo’n leuk shopje, die je moest hebben, want zoiets had je nog niet in je gaderobe, je leven fijner zou maken. Of dat ene vaasje, gekocht tijdens een van je mooie vakanties, zodat je terug kan denken aan deze mooie momenten.
Velen onder ons zullen dit herkennen. Maar nu moet je dus al die spullen die je gekocht hebt vanuit een bepaalde emotie gaan bekijken of ze je nu nog steeds vreugde brengen. Daar sta je dan, met dat vaasje in je handen, met Marie over je schouders meekijkend. De kans is groot dat je nee antwoord en het voorwerp bij de Kringloop terecht komt. En zo kan de cirkel van kopen en weggooien weer opnieuw beginnen.
Een hype dus, dan zal het ook wel weer overwaaien.
Wat niet over zal waaien is de behoefte aan een fijner leven. Blijkbaar grijpen we alles aan om een fijner leven te creeeren voor ons zelf en daar lijkt Marie goed op in te spelen.
Als je nu naar je partner kijkt en je voelt geen vreugde meer, wat doe je dan? Ook naar de kringloop? Ze zien je daar al aankomen.
Het zal ook vast moeilijk worden de juiste verkoopprijs te bepalen, want wat zou het waard zijn, zo’n partner?
Maar het gebeurd. Niet dat van die partner in de etalage bij de kringloop, maar dat je geen vreugde meer voelt als je naar je partner kijkt. En dat dat regelmatig gebeurd blijkt uit de gesprekken die ik heb met stellen in de praktijk.
Een van de reden van gebrek aan vreugde is dat er te laat aan de bel getrokken wordt wanneer de vreugde in een relatie bedreigd wordt door een gevoel van onvrede. Amerikaans onderzoek bevestigt dat wat ik zie in de praktijk (en wat ik weet uit eigen ervaring). Stellen die in therapie gaan hebben gemiddeld 6 jaar lang al relatieproblemen. Je kunt je wel voorstellen, of misschien herken je dit in je eigen relatie, dat in de tussenliggende tijd allerlei patronen kunnen inslijten. Patronen die er voor zorgen dat de relatie steeds meer in een negatieve spiraal terecht komt en desastreus kan zijn voor het gevoel van vreugde als je naar je partner kijkt.
Naast het te laat aan de bel trekken om te voorkomen dat je uit elkaar groeit, speelt er nog iets anders wat vreugd-verlagend werkt in een relatie.
We leven in een maatschappij waarin praktisch alles mogelijk is. Het recht op geluk lijkt bijna een vanzelfsprekendheid en we vinden het dan ook ons goed recht onze verlangens na te streven.
Dirk de Wachter, een Belgische psychiater, stelt dat we in een maatschappij leven die de illusie creëert dat alles fantastisch moet zijn, waarbij het lastige, het moeilijke, het leven niet in de weg mag staan.
Wat betekent dat voor de beeldvorming als het gaat om onze liefdesrelaties? De partner moet je beste vriend zijn, fantastisch tussen de lakens, de toffe ouder, je emotionele maatje, ga zo maar door. De verwachtingen ten opzichte van elkaar liggen hoog.
En wat gebeurd er bij veel verwachtingen? Grote teleurstellingen. Want de partner zal niet kunnen voldoen aan al deze hoge verwachtingen. Dus is het van essentieel belang dat je leert dealen met de keiharde realiteit dat een relatie niet altijd leuk is.
Oké Marie, eerlijk is eerlijk, ik heb heus wel eens overwogen mijn partner ‘weg te doen’ op de momenten dat ik naar hem keek en hij mij geen vreugde bracht.
Vooral tijdens de jaren dat onze dochters klein waren. Veel van onze tijd ging naar de meiden. Tegelijkertijd moesten we wennen aan onze nieuwe rol als vader en moeder en wennen aan de veranderingen van wat een gezin met zich mee brengt.
Naast mijn werk, waar ik ontevreden over was, ging ik ook nog eens een opleiding van vier jaar volgen. Een intensieve opleiding, waarbij een flink beroep werd gedaan op mijn zelfontwikkeling en reflectie. Ik had de overgebleven vrije tijd naast mijn gezin hard nodig voor mezelf. En de partner degradeerde flink van plaats 1 naar 5 of 6.
We hadden geen energie meer voor gesprekken over hoe het nou echt met ons ging. We hobbelden voort, zonder goed voor onze relatie te zorgen.
Uiteindelijk hebben wij voor relatietherapie gekozen, omdat wij zeker verder wilden met elkaar, maar niet langer wisten hoe. Ondanks onze liefde voor elkaar waren we elkaar toch ergens kwijt geraakt, omdat wij verschillend met de lastigheden van het leven omgingen.
Uiteindelijk zijn het de lastigheden in een relatie die verbindend werken. Omdat het precies die momenten zijn dat je elkaar nodig hebt. Het gaat hierbij niet alleen om het bieden van steun en troost, maar juist ook om de acceptatie van de imperfectheden van de partner.
Leer dus omgaan met de lastigheden die een liefdesrelatie met zich mee kan brengen. Durf te praten over kwetsbaarheden, over onzekerheden, over ongenoegens en verlangens, zodat je weet van elkaar wat er speelt, vrij van de illusie dat alles fantastisch moet zijn.
Het nastreven van geluk is niet de essentie in ons leven en in relaties, maar het leren leven met de lastigheid is de kunst van het leven.